مناجات

ای خدای شادی! ای خدای غم! ای خدای روزهای رنگی! خداوند روزهای سرد و بی روح! خداییت خداگونه تر میشود اگر حال دلهایمان را خوب کنی و جای چرکی ها و ناراحتی های دلمان گل بکاری! بزرگتر میشوی اگر از سر کرم نگاهمان کنی و ما را مقاوم تر از قبل در برابر مشکلات و ناملایمات زندگی.

کمکمان کن که توان پذیرش آنچه که برایمان ناخوشایند است را هم داشته باشیم؛ و وقتی به شروع راهی که آغاز کرده ایم ایمان داریم برای نظرات مخالفین و معاندین ارزشی قائل نشویم و حرفهای بیهوده عده ای ما را از راهی که انتخاب نموده ایم، بر نگرداند...

پ.ن: آغاز نوشتن در تاریخ 96/8/5

چراغ خانه

شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن

.

.

.

تا که همسایه نفهمد که تُ در خانه مایی

عشق 4

هیچگاه حتی در زمان اوج نوجوانی و بلوغ که تعریف عشق برایم همان عشق در یک نگاه بود به چنین عشقهایی قلبا معتقد نبودم؛ و در حال حاضر هم که جوان 26 ساله بالغی هستم همچنان معتقد نیستم که عشقهای داغ به یکباره و در اوج شروع میشوند. به باور من یک عشق با دوام از همین دوست داشتنهای ساده و کوچکی شروع میشوند که گهگاه در زندگی هر انسانی رخ میدهند و به سختی هر کدام از ما تاریخ اولین رویش عشقمان را به خاطر می آوریم، همین تفاهم­های یکباره، از جمعهای کوچک دونفره. از نظر من همین دوست داشتنهای ساده است که با سالها مراقبت و آبیاری تبدیل میشوند به عشقهای سوزان سالیان. همان عشقهایی که بقیه از آن به خوبی و حرارت یاد خواهند کرد. و به قول دوستی در ابتدا شاید همان به دل نشستن فرد مقابل اهمیت داشته باشد نه چیزی بیشتر چرا که دوست داشتن دو نفر در طی زمان، بیشتر به مهارت زندگی کردن آن دو نفر مربوط میشود همین.

نمیدانم شاید آن عشقهای یکدفعه ای و در اوج و در یک نگاه تنها در کتابها باشند وشاید اقتضای زندگی در دنیای حال حاضر نیستند؛ زندگیهای امروز آنقدر پیچیده است و به قدری جداییها به راحتی اتفاق می افتند که بعید میدانم عشقهای سوزان یکدفعه ای زیاد دوام بیاورند.

امروز 6 اردیبهشت 97 سالگرد اولین روزیه که من و همسرم همدیگه رو برای اولین بار دیدیم و تقریبا دو ماه بعد هم به عقد هم دراومدیم. روزهای خوشی رو توی این یک سال با هم داشتیم و تمرین با هم بودن کردیم، نمیگم ناراحتی و دلخوری بینمون نبوده که اگه بگم دروغ گفتم، ولی خوبیها و خاطرات خوش خیلی بیشتر از هر خاطره دیگه ای توی ذهنمون به جا موندن و ثبت شدن؛ ما دو تا با هم متفاوتیم، خیلی متفاوت. نقاط اشتراک خیلی زیادی بینمون هست ولی تفاوتها همچنان وجود دارند و خواهند داشت و باید پذیرفت و باهاشون کنار اومد، همین.

و من امیدوارم سالهای سال در کنار هم باشیم و چنین سالگردهایی رو جشن بگیریم و هر سال احساس کنیم که عشقمون پررنگتر از هر چیزی توی زندگی ماست.

پ.ن: مشخصه که این مطلب باید دیروز منتشر میشد ولی فرصت نشد؟!

به خاطر خدا به پاخیزید

قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنی‏ وَ فُرادی‏ ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلاَّ نَذیرٌ لَکُمْ بَیْنَ یَدَیْ عَذابٍ شَدیدٍ

بگو: من شما را فقط یک پند مى دهم و بدان توصیه مى کنم، و آن این که به خاطر خدا، دو تا دو تا، یا یکى یکى به پا خیزید، آن گاه درباره پیامبر بیندیشید. او جز پیامبرى نیست که پیش از فرارسیدن عذابى سخت، شما را از آن بیم مى دهد.

چندین سال پیش، دقیقتر که بخوام بگم فروردین ماه 93 وقتی داشتم با یک عزیزی صحبت میکردم و از نداشتن همراه صحبت میکردم؛ از اینکه من همیشه دوست دارم با یک نفر کارهام رو انجام بدم و این کار بهم انگیزه میده و خیلی وقتها کسی نیست! بهم گفت:" میفهمم سخته ولی خود خدا میگه برای خدا بلند شید و یه کاری بکنید. دوتایی بلند شید اگه نشد تنهایی بلند شید. شما بلند شو اون همراه میاد. وقت رو به خاطر این چیزها از دست ندین!"

 از اون روزها 4 سال گذشته!!!!!

و حالا وقتشه که با هم دیگه بلند شیم و یه کاری کنیم. فکر میکنم به قدری با همدیگه دوست شده باشیم که وقت کارهای دوتاییمون باشه! هان؟! برای خدا کار کردن اونقدرها هم سخت نیست! همینه که در هر لحظه بهترین تصمیم رو بگیریم، همینه که وقتامون بی مصرف و بی محتوا هرز نره! مگه نه؟

بیا به خاطر خدا یه کاری بکنیم؛ کارهای کوچیک! مثل اینکه امروز سعی کنیم زمان مفیدمون از زمان هرز رفته مون بیشتر باشه، مثل اینکه اخلاقمون یه کوچولو بهتر باشه، اینکه کمتر وقتمون رو توی فضای مجازی ای بگذرونیم که هیچ چیز مفیدی برامون نداره، سعی کنیم بیشتر بخندیم، انرژی مثبتهای محیط رو درک کنیم، کاری کنیم که تا از در وارد میشیم همه از اینکه ما هستیم خوشحال بشن، نمازمون رو اول وقت بخونیم، ادبیات صحبت کردنمون رو زیبا کنیم و از این کلماتی که روز به روز آدمها رو گستاختر و بی حیاتر میکنه کمتر استفاده کنیم، کتابهای خوب بخونیم، قرآن بخونیم، نهج البلاغه، صحیفه، حافظ، مثنوی و...

مطمئنم همه ی این کارها دوتایی بهمون بیشتر کیف میده، مگه نه؟!

 اصلا میای برای همه این کارهای ریز و درشتمون برنامه بنویسیم؟!

پ.ن: وقتی داشتم دنبال ترجمه و آیه میگشتم از ترجمه آیه حیرت زده شدم، و اون قسمتهای اضافی و خشن ترجمه رو ننوشتم، واقعا کار این مدل از مترجمها خیانت به کلام خداست، تکلیف کسی که عربیش خوب نیست و فقط به ترجمه آیه نگاه میکنه و خیال میکنه این لحن و خطاب برای خداست چیه؟!

شیر سیاه

این روزها دارم سعی میکنم خوندن چندتا کتاب رو با هم پیش ببرم و یکی از کتابهایی که در حال حاضر دارم میخونمش و حسابی از خوندنش لذت بردم، کتاب "شیر سیاه" از الیف شافاک هست، هنوز کتاب رو تموم نکردم ولی تا اینجایی که خوندم خیلی دوستش داشتم، راستش من بعضی از کتابها رو دوسالی هست که نسخه های الکترونیکیش رو میخرم از اپلیکیشنهایی مثل فیدیبو و طاقچه و از این کارم هم بی نهایت راضی ام. هم در مصرف کاغذ صرفه جویی میشه و هم کتابها تو گوشیت هستن و هر موقع که خواستی میتونی مطالعه شون کنی.

بگذریم؛ کتاب شیر سیاه از بحران هویتی صحبت میکنه که خانمها بعد از ازدواج و علی الخصوص بچه دار شدن باهاش مواجه میشن. یه جورایی درگیریهای ذهنی نویسنده ست تا قبل از ازدواج و بچه دار شدن که آیا کار خوبیه یا نه و میتونه هم نویسنده موفقی باشه و هم مادر و همسر خوبی و...

یکی از خوبیهای این کتاب برای من این بوده که هم نویسنده خانومه و هم اهل خاورمیانه است و مسلمان و به همین خاطر با فضایی که توش هست احساس نزدیکی میکنم و درگیریهای ذهنیش تا حدی به برخی از درگیریهای ذهنی من در مورد اینجور مسائل نزدیک هست.