اصیل کیست
خواستم متنی بنویسم در مورد اصالت و آنچه که در فرهنگ عامه به اصالت خانوادگی داشتن معروف است، هر چی نوشتم اونی نشد که دلم میخواست، بهتر دیدم اونی که میخواستم آخر بگم رو اول بگم: تا الان که رسیدم به سن 25 سالگی متوجه شدم اصولا انسانهایی که به چیزی افتخار میکنند که خودشون در کسب اون هیچ نقشی نداشتند، انسانهایی نیستند که من بتونم اونها رو دوستشون داشته باشم یعنی اساسا انسانهای دوست داشتنی نخواهند بود. فردی که در کلامش به اینکه مثلا در فلان شهر و فلان خانواده به دنیا آمده افتخار میکنه، انسان ضعیفیه چون هیچ چیزی در زندگی خودش کسب نکرده که بتونه بهش افتخار کنه و همه ش باید نسبتش رو با بقیه نشون بده تا بتونه خودش رو بالا ببره و در بین مردم جایگاهی پیدا کنه.
دوست من اصالت در کلام و رفتار ما مشخص میشه، از نظر من اصیل شخصیه که هنوز فطرت پاکی رو که خداوند در اختیارش گذاشته، پاک نگهداری کرده و هر روز برای هر چه بهتر شدن و خدایی تر شدنش تلاش میکنه، اصیل کسیه که اخلاقش تو را یاد اولیاالله بیاندازه، اصیل کسیه که انسانیت را از یاد نبرده.
"از قید و بند کشور و شهر و فامیل و خانواده مان بیاییم بیرون، قدری آدم باشیم، مطمئنا پشیمان نمیشویم."
این متن رو هم از آدرس پایین کپی کردم، مختصر و مفید نوشته هر آنچه را که گفتنی بوده:
انسانها در مقام مقایسه و ارزیابی خود نسبت به دیگران، گاه به دلیل تعلق داشتن به گروهی خاص (اعم از گروه دینی، ملی، قومی، نژادی، فامیلی، و ...) احساس برتری می کنند و این احساس را با افتخار بیان می کنند. در چنین حالتی افراد خود را نسبت به دیگران اصیل تر فرض کرده و در واقع برای خودشان اصالت قائل می شوند. این حسِ اصالت در شرایط زمانی و مکانی مختلف، صور متفاوتی به خود گرفته است.
گاهی تعلق داشتن به طبقه ای خاص (اشراف، روحانیت، و ...) باعث تبختر بود و زمانی هم عضویت در یک گروه (گروه شغلی، تحصیلی، و ...) برای اعضای آن اصالت به بار می آورد. به نظر می رسد این احساس در دوره های مختلف تاریخی از نظم خاصی پیروی می کند. به عبارت دیگر، نوع و شکل اصالتی که افراد برای خود قائل هستند همبستگی زیادی با نوع و وضعیت اجتماعی جامعه ای دارد که در آن زندگی می کنند.
جامعة سنتی معمولاً ویژگیهایی را اصیل معرفی می کند که انتسابی هستند و فرد از لحظه تولد دارای آن خصلت ویژه می باشد. برای مثال یک فرد از اولین روز تولدش با جنسیت معلوم، نژاد مشخص و طبقة اجتماعی معینی شناخته و ارزیابی می شود، این ویژگیها معمولاً تا آخر عمر تغییر چندانی نمی کند. در چنین جوامعی اصالت افراد هم انتسابی است به این معنا که فرد به دلیل انتساب به خصائلی که پیش از تولد او وجود داشتند اصیل شمرده می شود. در این حالت خود فرد در اصیل بودن یا نبودن خود تأثیر چندانی ندارد.
همچنین در یک جامعة سنتی اصالت با مصرف تداعی می شود به این معنا که افرادی که مصرف متمایز و ارزشمندی نسبت به دیگران دارند اصیل شمرده می شوند.
با وقوع تحولات اقتصادی و صنعتی در جوامع پیشرفتة معاصر معنا و دلالت "اصالت" نیز تغییر کرده است. در این جوامع اصالت آن چنان که در جوامع سنتی مرسوم بوده است، به خون و نژاد و طبقه نیست بلکه اصالت فرد معمولاً (و نه کاملاً) به دلیل داشتن ویژگیهای اکتسابی (همچون میزان تحصیلات، شغل، درآمد و ...) است. به عبارت دیگر در جوامع مدرن اصالت به "شدن" است نه "بودن".
در یک جامعة مدرن، داشتن ویژگیهای خاصی که از قبل موجود بوده اند و فرد و جامعه تأثیری در به وجود آمدن آن نداشته است تأثیر زیادی در اصیل شمردن فرد ندارد، هر چند که "داشتن" می تواند باعث "شدن" هم گردد.
در جوامع مدرن، انسانی اصیل شمرده می شود که یک چیزی را تولید کرده باشد (به نقل از ادگار مورن). فرد دارا اصیل نیست بلکه تولید کننده اصالت دارد. به بیان دیگر در جوامع مدرن، اصالت به تولید است و نه به مصرف.
در چنین جامعه ای، فردی اصیل شمرده می شود که هر روز در حال توسعه و رشد باشد و جامعه ای اصالت دارد و عضویت در آن باعث افتخار است که تولید می کند. در نهایت باید گفت که امروزه دیگر داشتن شرایط خاص تاریخی باعث اصالت نیست بلکه به وجود آوردن شرایط خاص است که می تواند به افتخار و اصالت منجر شود.
