همون بهتر که اصلا نباشه

عطیه حرفت را از عمق جان فهمیدم و به باور من:

دوست صمیمی نداشتن دردناک است و کسی را دوست صمیمی پنداشتن که حتی لیاقت دوستی معمولی را هم ندارد تهوع­ آور، اما ضربه مهلک را زمانی خواهی خورد  که با کسی احساس صمیمت داشته باشی،  مدتها با او دوستی کنی و بعدا متوجه شوی  که تو هیچ جایگاهی در زندگی­ اش نداشتی و این احساس دوستی و صمیمت تنها از جانب تو بوده! حالت خراب می­شود در آن لحظه خراب!

احساس دوستی و صمیمیت یک حس دوطرفه است، باید بین دوطرف جاری باشد تا عمق بیابد و گرنه بعد از مدتی تبدیل به لجن زار می­شود.