توی این عصری که مردم با وجود فضاهای مجازی و دسترسی همه به اونها احساس عکاس بودن، نویسنده بودن و روشنفکر بودن دارن، دست به قلم بردن من نه تنها چیزی رو از این دنیا کم نمیکنه بل کم زیاد هم کرد! . . . اینجا حکم خط خطیهای یک دختر بچه سه، چهار ساله را دارد؛ شاید هم روزی ونگوکی، پیکاسویی، چیزی از آب درآمد.
حالم بده، حالم خیلی بده، خدایا منو یادت هست؟ قرار بود
هوام رو داشته باشی، قول داده بودی همه جوره پشتم باشی، حتی اگه من بهت بی مهری
کردم، بنده هات محتاج نگاهت هستن خدا، چشم ازشون برنگردون... کریم همیشه کریم
میمونه، مگه نه؟