امواج
نوشته شده در روز دوشنبه 111 اردیبهشت 96
نمیدونم تا حالا به رفتارهای بچه های اطرافتون دقت کردید یا نه! یه لحظه خوشحالن، یه لحظه ناراحت، یک موقع از شادی قهقهه میزنند و خیلی امکان داره که دو ثانیه بعد صدای گریه شون بلند بشه و در طول روز بارها و بارها این اتفاق تکرار بشه و تکرار بشه؛ کسی از رفتار اونها متعجب نمیشه چون در سن و سال اونها یک رفتار کاملا عادی هست و همه این رو میدونند.کودکی که الان ممکنه به شدت از موضوعی ناراحت شده باشه، دو ساعت بعد همه چیز رو فراموش میکنه. همه انتظاری که از یک فرد در طول زندگیش میره این هست که با بزرگتر شدن جسم و رشد عقل این نوسانات هیجانی و احساسی به ثبات برسند و این امواج شادی و ناراحتی کمتر روی رفتار آدمها تاثیر بذاره، انتظار میره که هر کسی هر چی بزرگتر میشه آرامش بیشتری توی رفتارش احساس بشه و کمتر شرایط و عوامل بیرونی روی اون تاثیر بذاره.
اما؛
یه روزی مثل امروز هم وجود داره که یکی مثل من از هر جهت آروم بوده، روز خوبی رو داشته، کلی خندیده، حرفای اطرافیان رو کاملا مثبت برداشت کرده، به غرهای بقیه گوش نداده، به حرفهایی که بقیه در موردش میزنند هیچ توجهی نداشته، توی جمع بوده، سرحال بوده و در عین حال که سعی داشته بیشترین کمک رو به اطرافیان بکنه کاری هم به بقیه نداشته وَ...وَ...وَ.... . ولی فقط یک اتفاق کوچیک باعث شد که من از بعدش دیگه تمامی حرفهای اطرافیانم رو بد برداشت کنم! چی شد؟ با کسی که برام مهمه حرف جدی ای میزدم و اون یک خنده تمسخر آمیز بهم زد و تمام ؛ از اون لحظه به بعد بازم خوب بودم ، آروم بودم ، سعی کردم بهترین رفتار رو داشته باشم ولی دیگه حرفا برام معانی دیگه ای پیدا کردند:
"تیکه، طعنه، کنایه، متلک، بی احترامی، تمسخر"
- کاش صبورتر باشم
