۲۹ مهر ۹۶ ، ۲۱:۱۳
لعنت به من...
کاش لال میشدم و حرف نمیزدم و از وقوع یه فاجعه جلوگیری میکردم؛ کی میخوام بفهمم هر حرف حقی رو نباید گفت؟!
باید توبه کنم، اگه طوریشون بشه خودم رو نمیبخشم، خیلی کار بدی کردم، خدایا منو ببخش
شهر من گم شده است
پشت دریا شهری است، قایقی باید ساخت
درباره بلاگ
توی این عصری که مردم با وجود فضاهای مجازی و دسترسی همه به اونها احساس عکاس بودن، نویسنده بودن و روشنفکر بودن دارن، دست به قلم بردن من نه تنها چیزی رو از این دنیا کم نمی‌کنه بل کم زیاد هم کرد!
.
.
.
اینجا حکم خط خطی‌های یک دختر بچه سه، چهار ساله را دارد؛ شاید هم روزی ونگوکی، پیکاسویی، چیزی از آب درآمد.
کلمات کلیدی
بایگانی
- مرداد ۱۳۹۹ (۱)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۲)
- اسفند ۱۳۹۸ (۴)
- آذر ۱۳۹۸ (۳)
- آبان ۱۳۹۸ (۶)
- مهر ۱۳۹۸ (۷)
- شهریور ۱۳۹۸ (۲)
- مرداد ۱۳۹۸ (۱)
- دی ۱۳۹۷ (۱۴)
- آذر ۱۳۹۷ (۶)
- آبان ۱۳۹۷ (۳)
- مهر ۱۳۹۷ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۵)
- خرداد ۱۳۹۷ (۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۵)
- فروردين ۱۳۹۷ (۱)
- بهمن ۱۳۹۶ (۱)
- دی ۱۳۹۶ (۲)
- آبان ۱۳۹۶ (۲)
- مهر ۱۳۹۶ (۴)
- شهریور ۱۳۹۶ (۳)
- تیر ۱۳۹۶ (۲)
- خرداد ۱۳۹۶ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱۴)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۱)
آخرین مطالب
- ۹۹/۰۵/۰۲دختر بچه درونم
- ۹۹/۰۳/۱۳دروغ چرا؟!
- ۹۹/۰۱/۲۷به همین راحتی همه چیز خراب میشه...
- ۹۹/۰۱/۲۱منزل پدریم
- ۹۸/۱۲/۲۶قرنطینه
- ۹۸/۱۲/۱۵کودکانتان را به من بسپارید
- ۹۸/۱۲/۰۶این روزها
- ۹۸/۱۲/۰۵دلتنگی
- ۹۸/۰۹/۱۸گذر عمر
- ۹۸/۰۹/۱۲قصه خانه‌های شهر
پیوندهای روزانه
پیوندها
