وقتی حرف زیاد است و زبان سخن نیست

نمی دانم چه می خواهم بگویم

زبانم در دهان باز بسته ست

در تنگ قفس باز است و افسوس

که بال مرغ آوازم شکسته ست

نمی دانم چه می خواهم بگویم

غمی در استخوانم می گدازد

خیال ناشناسی آشنا رنگ

گهی می سوزدم گه می نوازد

گهی در خاطرم می جوشد این وهم

ز رنگ آمیزی غمهای انبوه

که در رگهام جای خون روان است

سیه داروی زهرآگین اندوه

فغانی گرم وخون آلود و پردرد

فرو می پیچیدم در سینه تنگ

چو فریاد یکی دیوانه گنگ

که می کوبد سر شوریده بر سنگ

سرشکی تلخ و شور از چشمه دل

نهان در سینه می جوشد شب و روز

چنان مار گرفتاری که ریزد

شرنگ خشمش از نیش جگر سوز

پریشان سایه ای آشفته آهنگ

ز مغزم می تراود گیج و گمراه

چو روح خوابگردی مات و مدهوش

که بی سامان به ره افتد شبانگاه

درون سینه ام دردی ست خونبار

که همچون گریه می گیرد گلویم

غمی ‌آشفته دردی گریه آلود

نمی دانم چه می خواهم بگویم

ه. الف سایه

تنهایی زیبا

بعد از مدتها دوباره پناه آوردم به اینجایی که خلوت من است جایی که شاید نوشته هایم را هیچکس هم نخواند ولی من برای خودم مینویسم.

خواستم بگویم چهارشنبه هفته پیش بعد از کنسل شدن آن جلسه مشاوره ای که مدتها منتظرش بودم و هنگامی که بدو بدو خودم را رساندم به خیابان حافظ تا برای خودم کاسه آشی بخرم، زمانیکه تنهای تنها آشم را میخوردم، با خودم به این موضوع فکر میکردم که یکی از بهترین خوبیهای زندگی خوابگاهی این است که یاد میگیری چطور از تنهاییت لذت ببری. یاد میگیری به خودت و تنهاییت بها بدهی. برای خودت غذاهای خوشمزه درست کنی، محیط اطرافت را زیبا نگهداری، در خلوتت لباسهای زیبا به تن کنی و به آراستگی ظاهرت توجه داشته باشی، تنهایی خرید کردن، تنهایی خیابانها را گز کردن همه و همه کارهایی است که من داشتنش را مدیون خوابگاهی هستم که به نوعی مرا بزرگ کرد و به من فهماند به خودم اهمیت دهم، و لو اینکه برای هیچکسی اهمیت نداشته باشم و یا افراد مهم زندگی ام را در کنار خود نداشته باشم.

چیزی که افراد جامعه ما خیلی کم از آن بهره برده اند اهمیت دادن به خود فرای اطرافیانشان است، اطراف من پر است از افرادی زندگیشان را وقف اطرافیانشان کرده اند و به محض اینکه توجهی را که انتظارش را داشتند از اطرافیان نگرفته اند، دچار سرخوردگی شده اند و احساس کردند که وقتشان تلف شده است و...

کاش آینده من چنین شکلی نداشته باشد، کاش به فکر خودم و رشد خودم هم باشم که البته ساخت آینده الان و به دست خودم اتفاق می افتد.

دلخوشی من در این روزها

من آدم روزهای سخت نیستم، من زود جا میزنم، مبارزه بلد نیستم،کم آورده ام و تنها دلخوشم به چنین آیاتی:

.

.

وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجًا

.

.

وَیَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسِبُ

.

.

وَمَن یَتَوَکَّل عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسبُهُ ۚ

.

.

 إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً 

تلاش برای دفاعی که هنوز اصلش فراهم نشده!

عرضم به حضور مبارکتان! با توجه به اینکه بنده زاده دانشجوی ترم 6 کارشناسی ارشد هستم و در حال حاضر یک دانشجوی سنواتی محسوب میشوم و از ترم 6 به اینطرف، به ازای هر یک روزی که میگذرد مبلغ 5500 تومان در حلقوم دانشگاه میریزم ؛ قبل از ایام مبارک و باستانی عید نوروز، تلاش نافرجامی داشتم برای دفاع از پایان نامه که متاسفانه پس از تلاشهای بسیار اینجانب به دلیل گم شدن در حجم داده های حاصل از کار و سرشلوغی های استاد راهنما موفق به دستیابی به این مهم نگردیدم. لذا تلاشهای بی وقفه خود را بعد از تعطیلات نوروز از سر گرفته و پس از تو سر زدنهای وافر بالاخره موفق به تحلیل دست و پا شکسته بخشی از داده ها شده به استاد رایانامه دادم که حضرت استاد بنده عطای پرفکت بودن پایان نامه را به لقایش بخشیدم، جان مادرتان به این تحلیل نگاهی بیاندازید و اگر آن را قابل دفاع میبینید ادامه کار را به پیش برم. پس از آن هم زنگ پشت زنگ و پیامک پشت پیامک که استاد بالاخره آن چند صفحه را خواندید یا نه؟ که در نهایت پس از گذشت یکماه و اندی در ظهر یکی از روزهای ماه رمضان حضرت استاد با بنده تماس گرفتند که بالاخره من خواندم آن چند صفحه لعنتی را ولی طفلکِ بی نوا مگر تو حرفهای گذشته من را نفهمیده ای؟ این بار هر چه که در تلفن خدمتت عرض کردم را به خاطر بسپار و پس از آن در پیامرسان اجنبی واتس آپ برایم بفرست تا ببینم متوجه کلام بنده شده ای یا نه! سرتان را درد نیاورم، پس از آن هم ما چندین بار با یکدیگر تلفنی و حضوری ، اختلاط داشتیم تا برسیم به این روز مبارک! 

بله بزرگواران الان که این پست را برایتان میگذارم در شرایطی به سر میبرم که تقاضای دفاعم در سامانه گلستان دانشگاه ثبت شده و حضرت استاد آن را تایید نموده اند، فقط مانده تایید پژوهش دانشکده که آن هم فردا حاصل خواهد شد، اساتید داور را هم در آب نمک خوابانده ام و بندگان خدا منتظر مانده اند تا پایان نامه به دستشان برسد، اما کدام پایان نامه؟! پایان نامه ای که هنوز پس از رفت و برگشت های فراوان فصول بین بنده و حضرت استاد هم چنان 4 فصل نخستینش در محضر استاد است و ایشان هنوز کامنتهای نهایی را برای اصلاح توسط بنده روی آن ننهاده اند و فصل 5 آن هنوز در دست احداث توسط اینجانب میباشد.

خلاصه کنم،  مقدمات فراهم گشته ولی هنوز رساله ای برای دفاع موجود نیست!

پ.ن1: جا دارد اینجا از مساعدتهای فراوان حضرت استاد در امر جابه جایی مرزهای علم و دانش تشکر مبسوطی داشته باشم.

پ.ن2: با توجه به سنواتی بودن اینجانب و دو برابر شدن قیمت خوابگاه دانشجویی، بنده 12 اسفند 96 خوابگاه را تحویل دادم و برای گرفتن دوباره آن برای 30 روز مصیبتها از سر گذرانده و اشکهای ناحق ریخته ام.

پ.ن3: از بایت آن 5500 در ازای هر یک روز تاخیر، هیچ ناراحتی به دل خود راه ندهید که به حول و قوه الهی، انشاالله راهی برای امتناع از دادن این پول پیدا خواهم کرد.

پ.ن4: 29 روز است که از دیدن خانواده بی نصیبم و آه و فغانم به آسمان بلند است. 

پ.ن5: این چه سری است که هر چقدر هم تلاش داشته باشی، بخش عمده کار می ماند برای آخرین هفته؟!

مگه من ازتون علت خواستم؟!

در انتظار مترو نشسته بودم خانم کناریم که اتفاقا از فروشنده های مترو بود بعد از اینکه تلفنش رو قطع کرد، رو به من کرد و از درد معده شکایت کرد، گفت: "یه سمبوسه از امام خمینی گرفتم"، بعدش انگار که چیزی یادش افتاده باشه صحبتش رو  قطع کرد و یه پرانتز به حرفش اضافه کرد: "من روزه نمیگیرم، دارو مصرف میکنم، یه سمبوسه از امام خمینی گرفتم، فکر کنم مسموم شدم." منم گفتم، سمبوسه ها که معلوم نیست چی توش میریزن و دیگه هیچ حرفی نزدم.

غرض از گفتن این اتفاق این بود که خواستم بگم در جامعه ای زندگی میکنیم که آدمها میترسن بگن روزه نمیگیریم چون حالشو نداریم، اعتقاد نداریم و به هزار و یک دلیل دیگه؛ اگر هم کسی چنین حرفی بزنه باید کلی حرف بشنوه، برای همین اکثر آدمها باید توجیهشون برای روزه نگرفتن مریضیهای ساختگیشون باشه. جامعه ما یه جامعه ی نقاب داره و هیشکی اون چیزی نیست که نشون میده. حالا بماند که ماهایی هم که روزه میگیریم و یه سری کارها رو از سر اعتقادمون انجام میدیم توی همین جامعه کلی مورد طعن و تمسخر قرار میگیریم.

با خودم فکر میکنم حتما این خانم چون دید من چادری هستم پرانتز رو توی صحبتش باز کرد و اون توضیح اضافه رو داد چون دیروز هم که برای خرید حلیم رفته بودم بین آدمایی که اومده بودن، یه خانومی بود که چون تعریف حلیمای اون مغازه رو شنیده بود اومده بود خرید، نمیدونم چی شد که گفت من که روزه نمیگیرم، ناخودآگاه نگاه من رفت سمتش، بعدش همون خانوم گفت بخوامم نمیتونم روزه بگیرم. برای خودم متاسف شدم، هم دیروز و هم امروز انقدر خسته و کلافه بود قیافم که داشتم میمردم.

پ.ن: بعضیا شرایط روزه گرفتن رو دارن و روزه نیمگیرن، خیلیها هم مثل پدر من واقعا مریض هستن و دارو مصرف میکنند و نباید روزه بگیرن چون روزه براشون خوب نیست ولی هر روز باید التماسشون کنیم که خواهشا روزه نگیر...

عادات پیش رونده

این علاقه ی به تنهایی من گاهی وقتا خودم رو نگران میکنه

نطفه ی اولیه ش از وقتی زده شد که من شدم تنها فرزند توی خونه ولی سالها و سالها گذشت و این تنهایی ابعاد بیشتری رو در برگرفت، تنها خرید کردن، تنها زندگی کردن، تنها مسافرت رفتن و... . واقعا بعد از یه مدت زیاد توی جمع بودن یه مدتی رو هم باید با خودم خلوت کنم تا آروم بشم و اگر این اتفاق نیفته ممکنه عصبی بشم ...

عشق 4

هیچگاه حتی در زمان اوج نوجوانی و بلوغ که تعریف عشق برایم همان عشق در یک نگاه بود به چنین عشقهایی قلبا معتقد نبودم؛ و در حال حاضر هم که جوان 26 ساله بالغی هستم همچنان معتقد نیستم که عشقهای داغ به یکباره و در اوج شروع میشوند. به باور من یک عشق با دوام از همین دوست داشتنهای ساده و کوچکی شروع میشوند که گهگاه در زندگی هر انسانی رخ میدهند و به سختی هر کدام از ما تاریخ اولین رویش عشقمان را به خاطر می آوریم، همین تفاهم­های یکباره، از جمعهای کوچک دونفره. از نظر من همین دوست داشتنهای ساده است که با سالها مراقبت و آبیاری تبدیل میشوند به عشقهای سوزان سالیان. همان عشقهایی که بقیه از آن به خوبی و حرارت یاد خواهند کرد. و به قول دوستی در ابتدا شاید همان به دل نشستن فرد مقابل اهمیت داشته باشد نه چیزی بیشتر چرا که دوست داشتن دو نفر در طی زمان، بیشتر به مهارت زندگی کردن آن دو نفر مربوط میشود همین.

نمیدانم شاید آن عشقهای یکدفعه ای و در اوج و در یک نگاه تنها در کتابها باشند وشاید اقتضای زندگی در دنیای حال حاضر نیستند؛ زندگیهای امروز آنقدر پیچیده است و به قدری جداییها به راحتی اتفاق می افتند که بعید میدانم عشقهای سوزان یکدفعه ای زیاد دوام بیاورند.

امروز 6 اردیبهشت 97 سالگرد اولین روزیه که من و همسرم همدیگه رو برای اولین بار دیدیم و تقریبا دو ماه بعد هم به عقد هم دراومدیم. روزهای خوشی رو توی این یک سال با هم داشتیم و تمرین با هم بودن کردیم، نمیگم ناراحتی و دلخوری بینمون نبوده که اگه بگم دروغ گفتم، ولی خوبیها و خاطرات خوش خیلی بیشتر از هر خاطره دیگه ای توی ذهنمون به جا موندن و ثبت شدن؛ ما دو تا با هم متفاوتیم، خیلی متفاوت. نقاط اشتراک خیلی زیادی بینمون هست ولی تفاوتها همچنان وجود دارند و خواهند داشت و باید پذیرفت و باهاشون کنار اومد، همین.

و من امیدوارم سالهای سال در کنار هم باشیم و چنین سالگردهایی رو جشن بگیریم و هر سال احساس کنیم که عشقمون پررنگتر از هر چیزی توی زندگی ماست.

پ.ن: مشخصه که این مطلب باید دیروز منتشر میشد ولی فرصت نشد؟!

به خاطر خدا به پاخیزید

قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنی‏ وَ فُرادی‏ ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلاَّ نَذیرٌ لَکُمْ بَیْنَ یَدَیْ عَذابٍ شَدیدٍ

بگو: من شما را فقط یک پند مى دهم و بدان توصیه مى کنم، و آن این که به خاطر خدا، دو تا دو تا، یا یکى یکى به پا خیزید، آن گاه درباره پیامبر بیندیشید. او جز پیامبرى نیست که پیش از فرارسیدن عذابى سخت، شما را از آن بیم مى دهد.

چندین سال پیش، دقیقتر که بخوام بگم فروردین ماه 93 وقتی داشتم با یک عزیزی صحبت میکردم و از نداشتن همراه صحبت میکردم؛ از اینکه من همیشه دوست دارم با یک نفر کارهام رو انجام بدم و این کار بهم انگیزه میده و خیلی وقتها کسی نیست! بهم گفت:" میفهمم سخته ولی خود خدا میگه برای خدا بلند شید و یه کاری بکنید. دوتایی بلند شید اگه نشد تنهایی بلند شید. شما بلند شو اون همراه میاد. وقت رو به خاطر این چیزها از دست ندین!"

 از اون روزها 4 سال گذشته!!!!!

و حالا وقتشه که با هم دیگه بلند شیم و یه کاری کنیم. فکر میکنم به قدری با همدیگه دوست شده باشیم که وقت کارهای دوتاییمون باشه! هان؟! برای خدا کار کردن اونقدرها هم سخت نیست! همینه که در هر لحظه بهترین تصمیم رو بگیریم، همینه که وقتامون بی مصرف و بی محتوا هرز نره! مگه نه؟

بیا به خاطر خدا یه کاری بکنیم؛ کارهای کوچیک! مثل اینکه امروز سعی کنیم زمان مفیدمون از زمان هرز رفته مون بیشتر باشه، مثل اینکه اخلاقمون یه کوچولو بهتر باشه، اینکه کمتر وقتمون رو توی فضای مجازی ای بگذرونیم که هیچ چیز مفیدی برامون نداره، سعی کنیم بیشتر بخندیم، انرژی مثبتهای محیط رو درک کنیم، کاری کنیم که تا از در وارد میشیم همه از اینکه ما هستیم خوشحال بشن، نمازمون رو اول وقت بخونیم، ادبیات صحبت کردنمون رو زیبا کنیم و از این کلماتی که روز به روز آدمها رو گستاختر و بی حیاتر میکنه کمتر استفاده کنیم، کتابهای خوب بخونیم، قرآن بخونیم، نهج البلاغه، صحیفه، حافظ، مثنوی و...

مطمئنم همه ی این کارها دوتایی بهمون بیشتر کیف میده، مگه نه؟!

 اصلا میای برای همه این کارهای ریز و درشتمون برنامه بنویسیم؟!

پ.ن: وقتی داشتم دنبال ترجمه و آیه میگشتم از ترجمه آیه حیرت زده شدم، و اون قسمتهای اضافی و خشن ترجمه رو ننوشتم، واقعا کار این مدل از مترجمها خیانت به کلام خداست، تکلیف کسی که عربیش خوب نیست و فقط به ترجمه آیه نگاه میکنه و خیال میکنه این لحن و خطاب برای خداست چیه؟!

شیر سیاه

این روزها دارم سعی میکنم خوندن چندتا کتاب رو با هم پیش ببرم و یکی از کتابهایی که در حال حاضر دارم میخونمش و حسابی از خوندنش لذت بردم، کتاب "شیر سیاه" از الیف شافاک هست، هنوز کتاب رو تموم نکردم ولی تا اینجایی که خوندم خیلی دوستش داشتم، راستش من بعضی از کتابها رو دوسالی هست که نسخه های الکترونیکیش رو میخرم از اپلیکیشنهایی مثل فیدیبو و طاقچه و از این کارم هم بی نهایت راضی ام. هم در مصرف کاغذ صرفه جویی میشه و هم کتابها تو گوشیت هستن و هر موقع که خواستی میتونی مطالعه شون کنی.

بگذریم؛ کتاب شیر سیاه از بحران هویتی صحبت میکنه که خانمها بعد از ازدواج و علی الخصوص بچه دار شدن باهاش مواجه میشن. یه جورایی درگیریهای ذهنی نویسنده ست تا قبل از ازدواج و بچه دار شدن که آیا کار خوبیه یا نه و میتونه هم نویسنده موفقی باشه و هم مادر و همسر خوبی و...

یکی از خوبیهای این کتاب برای من این بوده که هم نویسنده خانومه و هم اهل خاورمیانه است و مسلمان و به همین خاطر با فضایی که توش هست احساس نزدیکی میکنم و درگیریهای ذهنیش تا حدی به برخی از درگیریهای ذهنی من در مورد اینجور مسائل نزدیک هست.

فوبیایی به اسم مراجعه به پزشک

همیشه تا جایی از بدنم شدیدا درد میگرفته، نمیرفتم دکتر، یعنی میترسیدم که برم؛ میترسیدم موضوع خیلی مهم تر از یک درد ساده باشه و به همین خاطر ازش فرار میکردم. اما توی سال 97 بالاخره بر این ترسم غلبه کردم و رفتم دکتر. دقیق تر که بخوام بگم بیشتر یک ترس دیگه بر ترسِ قبلیِ دکتر رفتنم پیشی گرفت و مجبورم کرد برم دکتر. چند سالی بود که بعضی مواقع قلبم درد میگرفت ولی یک شب توی ایام عید اتفاقی برام افتاد که هیچوقت تجربه نکرده بودم، خواب بدی میدیدم و توی خواب خیلی بد نفس میکشیدم دقیقا مثل کسایی که نفس تنگی دارن؛ توی خواب هم سلامتیم در خطر بود. باردار بودم انگار و رفته بودم دکتر و مدام دکتر بهم گوش زد میکرد که شرایط بدی داری و از یک زایمان سخت میگفت و حتی خطر مرگ برام پیش بینی کرده بود. داشتم نفس کم میاوردم که یکدفعه از خواب بلند شدم و دیدم در واقعیت هم خیلی بد دارم نفس میکشم، روی قلبم خوابیده بودم و انگار قفسه سینه م برای قلب من تنگه. اون شب به قدری ترسیده بودم که شب بعدش میترسیدم تنهایی بخوابم و همین موضوع باعث شد که بالاخره برم دکتر و در نهایت هم بگه همه چیز نرماله و جای نگرانی نیست، ولی برام یه قرص نوشت و گفت که هر وقت قلبت درد گرفت نصفی ازش بخور و من هنوز نه اسم قرص رو میدونم و نه اون قرص رو خریدم و با خودم میگم اگر مشکلی نیست، پس قرص برای چی بود؟!

اما تاریخچه این قلب درد من بر میگرده به دوران پیش دانشگاهیم سال 89-88 طبیعتا خیلی ها در اون دوران استرس بالایی دارن و این استرس برای من به صورت درد در قفسه سینه بروز داشت، گذشت تا رفتم تا دانشگاه و ترم یک دانشگاه هم در ایام امتحانات دوباره چنین دردی رو حس کردم. ولی چند سالی از این درد خبری نبود طوریکه من فراموشش کرده بودم تا اینکه در نوروز 93 دوباره این درد به سراغم اومد اون ایام اتفاقی افتاده بود که من شدیدا به خاطرش ناراحت بودم. اون روزا خیلی احساس تنهایی و بی پناهی داشتم و باااااز این قلب درد اومده بود سراغ من، از اون موقع ها این درد قلب زمانهایی اومده به سراغم که من شدیدا از موضوعی ناراحت بودم. اون موضوعِ بیشتر شخصی تمام احساسات من رو درگیر میکنه و به صورت درد در قفسه سینه بروز پیدا میکنه، شاید مسخره به نظر برسه ولی این درد هم شده شریک روزهای ناراحتی من. روزهایی که من با تمام احساساتم درگیر یک موضوع هستم، روزهایی که خیلی ناراحتم...